მარგინალური კინო

კინოს მარგინალიზაცია სათავეს იღებს ლუის ბუნიუელისა და სალვადორ დალის ფილმში »Un chien andalou«, განსაკუთრებით კი, რენე კლერის »Entr'acte«-ში რეალიზებული სიურეალისტური ექსპერიმენტებიდან.

»მარგინალური კინოს« პროგრამა არის არატიპიური ფილმებისა და ვიდეოების ანალიზის მცდელობა. ანტინარატიულობა ასეთი ფილმის ერთ-ერთი განმსაზღვრელი პრინციპია. ანტინარატიულობა ტენდენცია კი არ არის, არამედ მხატვრული ინტერესების გადანაცვლების დაკვეთილი ვექტორი. სინამდვილეში, კონტრნარატივი არის თხრობასთან ურთიერთქმედების ისეთი ფორმა, როდესაც ის იქცევა ვიზუალური ტექსტის დისკრეტული მატრიცის ნაწილად. ამ აზრით, ნებისმიერი მხატვრული ტექსტი იქცევა პირობით სიუჟეტად, რომლის საზღვრები და მნიშვნელობა უკავშირდება მის მუდმივ გადასვლას პირობითობასა და ფორმალურობაში. სწორედ აქ ვლინდება საინტერესო ასპექტი, რომელიც ჩნდება იმის გამო, რომ ასეთ გადასვლა-მონაცლეობას მოაქვს გამოსახულების თავისებური, შეცვლილი მრავალეკრანიანი მნიშვნელობა. ანტინარატიულობა აერთიანებს მხატვრების ნამუშევრებს იმ პრინციპით, რომ თითოეულ მათგანს თემისადმი თავისებური დისკურსული მიდგომა შემოაქვს. ესთეტიკური ინტერესი დრამატურგიის რღვევისადმი, ხელოვნების ვიზუალური ნაწარმოების წარმოდგენისადმი სხვადასხვა იდეების, მეთოდების, წარმონაქმნების, ენების კომბინაციების ერთიანი არტიკულაციით, მივყავართ ახალი ეპოქის მანიფესტაციამდე, რომელიც ნარატივის და სიუჟეტური ნიშნების მკაფიო სისტემის მიღმაა.

თეოდიულ რიბო ნაშრომში »შემოქმედებითი წარმოსახვა« სვამს მხატვრული ტექსტის აღქმის პრობლემას, რომელიც უშუალოდ ექვემდებარება მაყურებლის წარმოსახვას, გამომდინარეობს აღმქმელის წარმოსახვიდან (ამდენად, მაყურებლის შთაბეჭდილება წარმოადგენს შუალედურ სტადიას ნაწარმოებში ავტორისეულ ცნობიერებასა და ავტორის ტექსტის დამოუკიდებელ ცხოვრებას შორის). ერთმანეთს ეჯახება ავტორის გონების მდგრადობა და მაყურებლის გონების არამდგრადობა. სრულყოფილი ნაწარმოები ხშირად განწირულია დარჩეს გაუგებარი. მაყურებლის გონების მდგრადობის და ავტორის გონების არამდგრადობის მდგომარეობისას, პირველ მათგანს სთავაზობენ გახდეს მონაწილე, დაიკავოს მხატვრის პოზიცია. მერლო-პონტის თვალსაზრისით, რომელიც გადმოცემულია სტატიაში »კინო და ახალი ფსიქოლოგია« –, »ანალიტიკური აღქმა, რომელიც იზოლირებული ელემენტების აბსოლუტურ ღირებულებაზე მიგვანიშნებს, შეესაბამება გვიანდელ და განსაკუთრებულ პოზიციას – მეცნიერის პოზიციას, რომელსაც უკავია დამკვირვებლის, ანუ განაზრების მდგომარეობის პოზაში მყოფი ფილოსოფოსის პოზიცია. ფორმების აღქმა, ფართო გაგებით – სტრუქტურების, ერთობლიობებისა და/ან კონფიგურაციებისა – უნდა განიხილებოდეს როგორც აღქმის საკუთარი, სპონტანური ხერხი. « (იხ. »კინო და ახალი ფსიქოლოგია«).

ფილმების სია:

1) Nicolas Rey, Autrement, la Molussie, 2012, 81’

2) Fernand Deligny, Lе moindre geste, 1971, 96’

3) Marie Losier, Tony Conrad, Dreaminimalist, 2008, 27’

4) Muito Romantico, Distruktur, 2016, 72'

5) Dmitry Bulnygin, The Flowers, 2009, 5'

6) Yves-Marie Mahé, Touch moi pas!, 2011, 2’